Qeveria

Analisti malazez: Përdorimi i Kosovës nga disa politikanë në Mal të Zi është i rrezikshëm, mund të prodhojë sërish lumenj gjaku

Askush në Mal të Zi, as nga strukturat politike, as nga individët, nuk ka synim as ushtarakisht as politik t’ia kthejë Kosovën – Serbisë. Ky është vlerësimi i kolumnistit dhe gazetarit malazez Edin Smailoviq i cili në një analizë të publikuar dje, ka thënë se të gjithë në Mal të Zi duan ta pranojnë apo jo, se Kosova është shtet.

“Për një kohë të gjatë, fakti që e njëjta qeveri e njohu pavarësinë e Kosovës në vitin 2008, u përdor si një nga provat e antiserbizmit të qeverisë së DPS-së. Edhe atëherë, ai vendim shkaktoi reagime të ashpra nga opozita e atëhershme. Në atë moment një nga liderët e opozitës dhe sot kryetar i Kuvendit Andrija Mandiq ka hyrë në grevë urie”, kujton analisti malazez.

Megjithatë, thotë se asnjë nga këto nuk arriti ta lëkundë Gjukanoviqin në vendimin e tij për të njohur Kosovën.

“Që atëherë, Mali i Zi dhe Kosova kanë shkëmbyer ambasadorë, kanë nënshkruar një marrëveshje për demarkacionin e kufirit, si dhe një sërë marrëveshjesh të tjera rajonale dhe bilaterale”.

Por thotë se gjithashtu, që nga njohja e Kosovës e deri më sot, asokohe opozita, por edhe sot pushteti, nuk kanë reshtur së përdoruri këtë fakt në përballjet politike me PDSH-në.

“Një nga përbërësit e pushtetit aktual, Fronti Demokratik, në të gjitha fushatat nga viti 2008 e deri më sot, ka thënë vazhdimisht se nëse ata vijnë në pushtet, një nga vendimet e para, nëse jo i pari, do të jetë tërheqja e njohjes së Kosovës”.

Fronti Demokratik është pjesë e qeverisë që nga viti 2020. Por që nga viti 2023, ai ka qenë formalisht më thellë i përfshirë në funksionin e Kryetarit të Kuvendit të mbajtur nga Andrija Mandiq.

Prej atëherë e deri më sot, sigurisht që nuk ka pasur tërheqje të njohjeve të Kosovës.

Ky është teksti i plotë i tij:

Heshtja “me zë të lartë” e qeverisë malazeze

Deputetja Maja Vukiçeviq (deputete e DNP-së, parti që ishte një nga përbërësit e Frontit Demokratik), ndërkaq, votoi kundër pranimit të Kosovës në atë organizatë në Asamblenë Parlamentare të Këshillit të Evropës. Së shpejti, deputetët e opozitës e pyetën kryeministrin Spajiq nëse kjo ishte shkelje e marrëveshjes së koalicionit. Menjëherë pas kësaj, ministrja për Integrime Evropiane, Maida Gorçeviq, ka bërë të ditur se Kosova ka mbështetjen e plotë të Malit të Zi.

Dhe pastaj dolën tabloidet e Vuçiqit dhe në fund vetë Vuçiqi, me breshëri sharjesh ndaj ministrit.

E më pas Qeveria e Malit të Zi heshti “me zë të lartë” në mbrojtje të ministrit.

Për ata që e njohin situatën në Mal të Zi, ky zhvillim i ngjarjeve ishte plotësisht i parashikueshëm.

Por ajo që mbetet e papërcaktuar është diçka tjetër, e ky është roli i Kosovës dhe fjala “Kosovë” në përgjithësi në përleshjet e brendshme politike në Mal të Zi?

Ta sqarojmë menjëherë, askush në Mal të Zi, as nga strukturat politike, as nga individët, nuk ka synim as ushtarakisht as politikisht t’ia kthejë Kosovën Serbisë. Të gjithë këtu e dinë, duan ta pranojnë apo jo, se Kosova është edhe shtet de facto edhe formal.

Dhe atëherë lind pyetja, pse Kosova përmendet pak nga pak?

Përgjigja është e thjeshtë: është fitimprurëse.

Në koalicionin qeverisës, ata e dinë se Fronti Demokratik (d.m.th., partitë që e përbëjnë atë) është më i zhurmshmi në “mosdhënien e Kosovës” dhe se çdo njohje formale e realitetit do të ishte katastrofike për vlerësimin e tyre politik.

Përdorimi i frazës ‘Ne nuk e japim Kosovën’

Pra, për të përfunduar, një pjesë e koalicionit qeverisës tregoi se “nuk e njeh” Kosovën dhe në këtë mënyrë ruajti vlerësimin e saj në mesin e votuesve. Qeveria sigurisht, siç e thashë edhe më lart, do ta mbështesë pranimin e Kosovës në nivel ministror. Mediat qeveritare do të bëjnë përpjekje për ta “thurur” atë lajm diku afër fundit të transmetimit të lajmeve, në ndryshim nga votimi kundër në parlamentin e Këshillit të Evropës, të cilin e shpallën “në të gjitha bilbilat”.

Çfarë do të thoshin – edhe ujku edhe delja janë më të shumtë.

Niveli i dytë i përdorimit të “nuk e njohim Kosovën” është në kuadrin brendapartiak të partive në pushtet. Patriotizmi ende vlerësohet nga një pjesë e mirë e votuesve, ndaj politikanët e dinë shumë mirë se kushdo që thotë më fort “nuk do ta japim Kosovën” është shumë më afër burimeve të parave, pra anëtarësimit në bordet drejtuese të kompanive shtetërore dhe drejtorive.

Niveli i tretë i përdorimit të kësaj shprehjeje e ka qendrën jashtë Malit të Zi. Vuçiqit dhe ekipit të tij e kanë të qartë se Kosova është e pavarur, por është shumë e qartë se mund të përdoret në mobilizimin kombëtar në Serbi dhe rajon, me vetëm një qëllim: rreshtimin përfundimtar të Malit të Zi dhe Bosnje-Hercegovinës.

Nga të gjitha mitet e lançuara në fund të viteve tetëdhjetë, ky për Kosovën doli të ishte narkotika më e fortë. Asnjëri prej tyre nuk ia doli t’i ndezë masat dhe t’i çojë përgjatë autostradës së ferrit me dëshirën e tyre.

Ky lloj përdorimi i “Kosovës” është më i rrezikshmi dhe potencialisht mund të prodhojë sërish lumenj gjaku në këto zona.

Ajo që jep një lloj shprese është se bashkësia ndërkombëtare ende duket se ka vendosur të veprojë në mënyrë parandaluese këtë herë dhe t’i japë fund kopjimit të rrugës së Millosheviçit nga vitet 1990 nga Vuçiq, gjë që është e mirë si për Serbinë ashtu edhe për rajonin.

Vetëm tani për tani mund të jenë të qetë në Kosovë. Kur të mbërrini në Kullë, vendkalimi kufitar ndërmjet Kosovës dhe Malit të Zi, që ndodhet ndërmjet Rozhajt dhe Pejës, do të përshëndeteni me një tabelë që thotë Mirë se vini në Republikën e Kosovës.