Gaza

Korridori humanitar amerikan: doke lundruese në Gaza dhe e panjohura e pikës së ankorimit

Pllakat metalike që shërbenin si bazë quheshin balena dhe shtyllat prej çeliku ose betoni që i mbanin ishin Coleoptera.

U deshën dymbëdhjetë ditë britanikëve për t’i ulur dhe për t’i sulmuar në bregun e Normandisë për të krijuar një port ankorimi ku nuk ekzistonte asnjë.

Projekti kishte qarkulluar në mendjen e kryeministrit Winston Churchill për të paktën nja dy vjet përpara zbarkimit në Francë në qershor 1944.

Në dhjetë muaj, përgjatë këtyre kalatave, aleatët transportuan 2 milion e gjysmë njerëz, gjysmë milioni automjete, 4 milionë ton materiale dhe furnizime.

Plani i shpallur nga Presidenti Joe Biden gjatë fjalimit për gjendjen e shtetit mund të bazohet në të njëjtin parim: doke lundruese që shtrihen në det dhe arrijnë pikat ku uji është mjaft i thellë për të lejuar afrimin e anijeve tregtare.

Gaza nuk ka një port të vërtetë, ajo që banorët e quajnë Marina është një gji i vogël i mbrojtur nga valët e valëve, një ovale ku mund të ankorohen më së shumti varkat e peshkatarëve vendas.

Biden ka specifikuar se “asnjë ushtar amerikan nuk do të shkelë këmbën” në Gaza, çështja komplekse se si të lëvizë dhe shpërndahet ndihma nga plazhi drejt brendësisë mbetet.

Qeveria e Benjamin Netanyahut deklaron se është e gatshme të mbështesë operacionet amerikane, evropiane dhe britanike, të cilat sigurisht duhet të koordinohen sepse ngarkesat e shpëtimit do të lëviznin midis flotës së luftës. Të mendohet që në kohërat asnjëherë normale të Gazës kufiri që izraelitët lejojnë që peshkatarët palestinezë të shkojnë jashtë dhe hedhin rrjetat e tyre është midis 6 dhe 12 milje detare.

Inxhinierët amerikanë do të duhet të identifikojnë gjithashtu zonën e bregdetit të përshtatshëm për zbarkimin e ngarkesave.

Sipas Pentagonit, ndërtimi i një doku mund të zgjasë “disa javë” dhe një mijë persona personel, pa zbritjen e trupave.

Këto ditë zonat më të vështira për t’u arritur për autokolona tokësore janë ato në veri, të shkatërruara dhe në rrënoja, edhe sepse ushtria nuk dëshiron të hapë kalimin Erez, më të afërtin.

Pikërisht në këto duna qëndronte porti i Anthedonit, përmes të cilit kalonte vera, vaji dhe erëzat në epokën helenistike: gjiri natyror i zgjedhur nga të lashtët mund të funksiononte edhe në të tashmen tragjike të Gazës.

Tashmë në nëntorin e kaluar qeveria qipriote kishte paraqitur një plan 25 faqesh – të quajtur Amalthea nga emri i personazhit mitologjik që ushqen me gji Zeusin e mitur – për të hapur një korridor detar nga ishulli në Rrip dhe është në bazë të dokumentit, të shpallur në konferencën e organizuar në Paris nga presidenti Emmanuel Macron, se evropianët do të dëshironin të vënë në lëvizje këtë mekanizëm.

Pakot me ilaçe, ushqime, ujë do të mblidheshin në Larnaka – ka një port, një aeroport dhe tashmë është një pikë koordinimi për ndërhyrjen ndërkombëtare – dhe aty do të inspektoheshin nga ekipe duke përfshirë edhe izraelitët.

Qiproja është vetëm 210 milje detare (më pak se 400 kilometra) nga Rripi dhe udhëtimet e shumta në ditë do të ishin të mundshme.

VIDEO BONUS: Rafuna: Tensionet në veri po i largojnë investitorët – Dëmet nga sanksionet e BE-së mbi 300 milionë