Nuk është vetëm Greta Thunberg: pse po i injorojmë aktivistët inspirues të botës në zhvillim?
Të rinjtë kanë vite që merren me krizën e klimës. Pse ata thjeshtë nuk po përmenden për këtë punë?
Ridhima Pandey ishte vetëm nëntë vjeç në 2017 kur ajo ngriti një padi kundër qeverisë indiane për dështimin për të ndërmarrë veprime kundër ndryshimit të klimës. Pasioni i ashpër, befasues i Pandey për mjedisin nuk është i rastësishëm. Nëna e saj është një roje pyjore dhe babai i saj aktivist mjedisor, dhe e gjithë familja u shpërngul nga përmbytjet e Uttarakhand të vitit 2013, përmbytje që morën me qindra jetë.
Në Kenia, Kaluki Paul Mutuku është përfshirë në mënyrë aktive në ruajtje që nga kolegji, ku ai ishte anëtar i një klubi të ndërgjegjësimit mjedisor, dhe ka qenë anëtar i Nismës Rinore Afrikane për Ndryshimin e Klimës që nga viti 2015. I rritur në Kenian rurale nga një nënë e vetme, aktivizmi i fuqishëm i Mutukut, si ai i Pandey, u frymëzua nga sfidat e drejtpërdrejta me të cilat përballet familja e tij (dhe komuniteti më i gjerë) nga efektet e ndryshimit të klimës: “Duke u rritur, unë dëshmoja që nënat të përshkonin kilometra për të marrë ujë,” thotë ai, përcjell Ballkani.info.
Për vite të tëra, të rinjtë në të gjithë botën kanë bërë fushata për të tërhequr vëmendjen për krizën me të cilën përballet planeti ynë, dhe për ta trajtuar atë. Megjithatë, duket se media është e interesuar vetëm për një aktivist të ri të klimës.
Pa dyshim, Greta Thunberg është një superstar. Në vetëm një vit, ajo ka shkuar nga të qenit një adoleshente e panjohur, duke jetuar në komoditetin e një shtëpie të klasës së mesme në Suedi, për të qenë një nga fytyrat më të njohura në planet. Ajo është e patrembur, e zellshme, e apasionuar pas planetit dhe e vendosur.
Por kështu janë edhe bashkëmoshatarët e saj. Lindur në një vend të pasur, për prindërit që mund të përballojnë akomodimin e bindjeve të vajzës së tyre dhe në një kulturë ku fëmijët inkurajohen të flasin, Thunberg ka privilegje kryqëzuese. Ajo është e vetëdijshme për këtë dhe përmend rregullisht aktivistët e saj të rinisë në fjalimet e saj, për t’i kujtuar gazetarëve se ka të tjerë që punojnë përkrah saj.
Njerëz të tillë si adoleshenti Aditya Mukarji , i cili në Mars 2018 filloi një luftë kundër qeseve plastike. Brenda vetëm pesë muajve, ai tashmë kishte ndihmuar të zëvendësojë më shumë se 500,000 qese plastike në restorante dhe hotele në New Delhi.
Vitin e kaluar Nina Gualinga , një aktiviste indigjene nga Amazon Ekuadoras që nga mosha tetë vjeç, fitoi çmimin më të mirë për ruajtjen e të rinjve WWF.
Ka edhe shumë të tjerë, emrat e të cilëve rrallë, apo fare nuk i dëgjojmë. Sidoqoftë, në mënyrë frustruese, këta aktivistë të tjerë shpesh përmenden në media si “Greta Thunberg” i vendit të tyre, ose thuhet se po i ndjekin në gjurmët e saj , madje edhe në rastet kur ata filluan aktivizmin e tyre publik shumë kohë përpara se ajo të fillonte aktivitetin e saj.
Kjo tendencë e mediave për ta paraqitur Thunbergun si atë që e thërret, dhe të tjerët që ekzistojnë vetëm për t’i kushtuar vëmendje thirrjes së saj, është problematike, veçanërisht për ata aktivistë me ngjyrë, padukshmëria e tyre mediatike çon në padukshmëri për organizatat, ndihma e të cilave ata mund të përfitonin shumë. Ky tregim i “shpëtimtarit të bardhë” zhvlerëson ndikimin e vendasve që punojnë në komunitetet e tyre dhe përjetëson stereotipin e “vendasit” që nuk mund të ndihmojnë veten e tyre. Është fyese të paraqesësh anëtarët e komuniteteve më të kërcënuar nga ndryshimi i klimës si shikues pasivë të cilët vetëm tani po nxiten nga “efekti Thunberg”.
Pse u desh një Thunberg që KB të organizojë samitin e parë të klimës rinore? Ata që preken më shumë nuk duhet të dëbohen në kufijtë e bisedës. Privilegjimi i narracionit të një fushate për të tjerët krijon një botë ku Namugerwa do të përmendte një adoleshente suedeze që ajo vetëm dëgjoi rreth një vit më parë si frymëzim, por jo Wangari Maathai, ambientalisti nga Kenia që fitoi çmimin Nobel për paqen në 2004.
Unë e duartrokas Bangladeshin që ishte vendi i parë që ndaloi qeset plastike në 2002, dhe Ruandën për ndalimin e plastikës jo të biodegradueshme në 2008 (dhe Kigali për emrin e tij nga KB si qyteti më i pastër i Afrikës ). Një ditë në një kohë, përpjekjet tona kolektive ende mund të shpëtojnë planetin.
Dhe ndërsa ne vazhdojmë të punojmë drejt këtij qëllimi, gjëja morale që duhet të bëjë media perëndimore është të nxjerrë në pah edhe kontributet e shpëtimtarëve me ngjyrë që përpiqen ta bëjnë atë të ndodhë në mënyrë që kur gjeneratat e ardhshme të flasin për ata, kjo nuk do të jetë historia të një narrative të vetme. /Ballkani.info/
