Fshati i jashtëzakonshëm nënujor, vetëm një muaj brenda vitit del në sipërfaqe

Ka një numër fshatrash në botë që janë të veçantë për bukurinë e tyre, jetën paqësore dhe natyrën.

Por, një fshat në shtetin Goa të Indisë, mund të jetë më i veçanti mes tyre, pasi banorët e saj vazhdojnë të kthehen, edhe pse është zhdukur.

Përkatësisht, fshati është i dukshëm vetëm për një muaj të vitit, 11 të tjerët ndodhen poshtë detit.

Curdi ndodhet midis kodrave të maleve të Goa Perëndimore dhe lumit Salaulim. Dikur ishte një fshat shumë pjellor në juglindje të Goa, deri në vitin 1986 kur u zhduk plotësisht. Pasi u ndërtua diga e parë në shtet, fshati u përmbyt plotësisht.

Çdo vit në maj uji tërhiqet dhe tregon se çfarë mbetet prej tij sot, raporton BBC.

Mbetjet e shtëpive, ndërtesave fetare dhe të tjera dalin në sipërfaqe. Vendi ku u formua fshati, me një popullsi prej 3000 njerëz, ishte shumë pjellor dhe me kultura të ndryshme bujqësore. Ata u rritën kokosi, arrë-myshku, mango dhe nangka. Hindusët, myslimanët dhe të krishterët jetuan në një vend. Kishte gjithashtu një tempull kryesor, disa më të vegjël, një kishë dhe një faltore myslimane. Gjërat ndryshuan në mënyrë drastike pasi Goa u çlirua nga portugezët në 1961.

Ministri i parë Dayanand Bandodkar vizitoi fshatin dhe njoftoi ndërtimin e një dige, e para në shtet.

Ai mblodhi vendasit dhe u tha atyre se çfarë përfitimi do të kishte për të gjithë zonën.

“Ai tha se do të përmbyste fshatin tonë, por sakrifica jonë do të ishte për të mirën më të madhe,” kujton 75-vjeçari Gajanan Kurdikar.

Familjeve të fshatit iu dha toka në një fshat fqinj në formë kompensimi. Ishte një projekt shumë ambicioz i ndërtuar në brigjet e lumit Salaulim. Projekti i Ujitjes Salaulim ishte të sigurojë ujë të pijshëm, ujitje dhe qëllime industriale për pjesën më të madhe të Goa jugore. Dhe atij i duhej të siguronte 400 milionë litra ujë për qytetarët çdo ditë.

“Kur erdhëm në këtë fshat të ri, nuk kishim asgjë,” kujton Inacio Rodrigues, i cili ishte ndër familjet e para që u shpërngul në 1982.

Ata qëndruan në shtëpi të përkohshme derisa ndërtuan të tyren. Për disa, u deshën gati pesë vjet. Gurucharan Kurdikar ishte 10-vjeç kur familja e tij u shpërngul në 1986.

“Mbaj mend që prindërit e mi vendosnin gjithçka në kamionin e tyre. Unë, vëllai im dhe gjyshja ime. Ata na ndiqnin në motoçikletat e tyre”, kujton tani 42-vjeçari.

Nëna e tij Mamta Kurdikar e kujton qartë atë ditë.

“Unë mendoj se ishim në mesin e familjeve të fundit që qëndroi. Një natë më parë ra shumë shi. Dhe uji nga fushat filloi të vinte në shtëpitë tona. Duhej të largoheshim menjëherë. Unë nuk mund të sillja miell nga mulliri,” thotë ajo.

Por uji nga diga nuk arriti kurrë në fshatin nga i cili kishin emigruar.

“Ai sistem që ata premtuan nuk arriti në fshatin në jug të Goa siç premtuan. Kështu që ne nuk marrim ujë të pijshëm nga ajo digë,” thotë Gajanan Kurdikar.

Ka dy puse të mëdha në Vaddem ku tani banon Kurdikar, të cilat thahen në prill dhe maj.

Atëherë ata varen nga rezervat e shtetit që i furnizon me ujë të pijshëm. Kur uji tërhiqet, në maj, banorët vizitojnë zonën e tyre të humbur. Komuniteti i krishterë mblidhet për festën vjetore, dhe festa do të organizohet gjithashtu nga hindusët.